Het land van de Bobbejanen

Veel kids op het spectrum houden van rollercoasters. Om die reden hebben wij pretpark Bobbejaanland gekozen om te testen. Zoals ik mij nog herinner is Bobbejaanland een échte familie pretpark. Nu maar testen of dit ook zo is voor neuro divergente gezinnen. 

Dit park heeft qua personeel en beleid goed rekening gehouden met mensen met een beperking. Bij binnenkomst moesten wij bij de ingang aantonen dat Liam een beperking heeft. Volgens hun beleid mag hij één begeleider hebben. Het kind met een beperking krijgt een rood bandje en de begeleider krijgt een zwarte bandje. Samen mogen zij twee extra mensen meenemen in een attractie. Fijn, dachten wij. Maar achteraf kun je niet in alle attracties samen als gezin gaan. Soms willen ze met de ene ouder mee en andere keren willen zij dat de andere ouder mee gaat - het wisselt af, maar klaarblijkelijk is het beleid zo streng, dat ik niet altijd mee mocht zonder bandje. Mijn man had het zwarte bandje om. Het zou fijn zijn als er bij kinderen net even soepeler om kan gaan met de bandjes (twee begeleiders: vader en moeder). Afijn, we merkten op dat elke medewerker goed op de hoogte is van het 'mensen met een beperking'-beleid. Dat hebben wij als zeer fijn ervaren. Gelukkig waren de wachtrijen van Bobbejaanland minder lang dan andere grote familie pretparken. Dat is wel degelijk een pluspunt.

Echter, een grote nadeel is dat het park is ingedeeld in themagebieden. Elk themagebied van het park heeft ook een thrilling attractie, zoals een achtbaan. Voor een neuro typisch kind is dat perfect, maar niet als je neurodivers bent. Dus ontkom je niet aan het harde geluid, dat het met zich meebrengt. Dat betekent dat er weinig ruimte over is voor 'rust', en kinderen zoals Liam even tot rust kunnen komen (ontprikkelen) van geuren, geluiden etc. Dat maakte het voor ons dat het een minder goed park was voor herhaling.